Demiryolu akşamlarında tanıdım onları.
O kadar çok aldatılmışlardı ki
kimseye itimatları yoktu.
Yuvasız kuşlar gibi; sığınacak bir dal,
merhamet sahibi bir el arıyorlardı.
En zor şartlarda, en olmayacak yerlerde
en yaşanmaz mekânlarda kalıyorlardı.
Günleri birbirinden farksız,
her yeni gün yeni acılar demekti.
Sokaklar soğuk, sokaklar düşmandı.
Yürekler gibi bütün kapılar da kapalıydı.
Fırtınada buldukları
liman bile bir başka tehlikenin kollarıydı.
