Esasen İslam geleneğinde tarihsellik olarak isimlendirilmemiş olsa da Kur’an’ın tarihselliği, Kur’an’ın tarih zeminindeki tezahür şeklidir. Buna göre Kur’an, yerel, tarihsel bir zeminde konuşmaktadır ve mana da konuştuğu tarihsel bağlam içerisinde tezahür etmektedir. Sözün tarih zemininde söylenerek tarihsel bağlam içerisinde tezahürü, muhataplar nezdinde vahyi salt bir söz olmanın ötesine taşıyarak, somut bir uygulamada temsil edilmesini ve söz konusu tarihsel pratiğin söze kalkan olarak onu korumasını sağlamıştır. Fakat diğer taraftan bu durum, vahyi tarih dışı ya da tarih üstü bir mahiyetten, tarihsel bir mahiyete taşımıştır. Zira vahiy, insanı hedef almaktadır; insan ise ancak tarih zemininde varoluşunu gerçekleştirmekte olan tarihsel bir mahiyettir. Bir beşer olarak insanın, ancak tarih ortamı olan dünyada varolabilen bir dünyalı ve ancak bu dünyada tarihin taşıyıcısı olan dil ortamında düşünebilen, görebilen, hatta burada bir taraftan tarihi belirlerken diğer taraftan belirlenen tarihsel bir varlık olması, vahyin de tarihsel bir zeminde tarihsel bir tezahür biçimiyle ortaya çıkmasını zorunlu kılmaktadır.
İÇ SAYFALAR
